L'anima contadina della nostra Città
EI gran sëmnà ant ëI sorch, diventa pan për Toa bontà, Nosgnor, për Toa potensa ma ëdcò për mè sudor; e ste mie man as fan strument uman dla Providensa.
Se dai sarment a stisso gosse ’d vin se ’I fior as cambia an fruta e nutriment, la sava, ch’a I’é vita, it la das Ti ma ij brass, Nosgnor, i t’im jë ciame a mi. E mi pòvròm, content e ’n pò genà mentre lavoro o mentre tajo ’I gran, àusso la ment e ’I cheur anvers a Ti, a Ti ch’it peule tut e it serve ’d mi.
Mi it vëddo ant ëI berlùse dla rosà e andrinta a l’or pressios dlë spi madur, it sento andrinta ai ragg dël sol lusent, la pieuva l’’é Toa vos, Toa vos l’é ’l vent. Tò amor, Toe maravije, Toa bontà jë s-ciairo ant j’euj nossent ëd mie masnà.
E quand ch’as saro strache mie parpèile e ’l ciel dë vlu’ a s’ampiniss dë stèile, mi i sento To respir, Nosgnor-paisan, e it ciamo: benedis ël mè travaj e it prego: benedis la mia famija, lass-me nen sol Nosgnor, e così sia.
